Οι ευρωπαϊκές επαναστάσεις του 1848 ή αλλιώς η Άνοιξη των Εθνών

Για να γίνουν καλύτερα κατανοητά κάποια σημεία στο κείμενο της Ρέας Γαλανάκη με το οποίο ασχολούμαστε στο μάθημα της λογοτεχνίας παραθέτω κάποιες πληροφορίες που αφορούν την εποχή που η Ελένη Μπούκουρα-Αλταμούρα ταξίδεψε στην Ιταλία.  Έτσι θα φωτιστεί περισσότερο και η σκηνή με τον ιταλό σερβιτόρο και τα "απαγορευμένα" ιταλικά τραγούδια.

Διαβάζουμε λοιπόν στη Βικιπαίδεια:

Οι Ευρωπαϊκές Επαναστάσεις του 1848, επίσης γνωστές ως Άνοιξη των Εθνών, Άνοιξη των Λαών ή Έτος της Επανάστασης, ονομάζεται μία σειρά κοινωνικοοικονομικών εξελίξεων και φιλελεύθερων πολιτικών ανακατατάξεων σε ολόκληρη την Ευρώπη. Πολλοί ιστορικοί τις περιγράφουν ως ένα επαναστατικό κύμα -μία περίοδο αναταραχών που πυροδοτήθηκε στην Γαλλία, με τη Γαλλική Επανάσταση του 1848 και εξαπλώθηκε στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Αν και στις περισσότερες περιπτώσεις δεν άργησε να επέλθει η γρήγορη καταστολή των επαναστάσεων, υπήρξε ένα αξιοσημείωτο επίπεδο βίας σε πολλές περιοχές, με δεκάδες χιλιάδες θύματα που βασανίστηκαν ή/και εκτελέστηκαν. Ενώ ο άμεσος πολιτικός αντίκτυπος των επαναστάσεων ήταν βραχύβιος και επανήλθε σχετικά σύντομα στην προηγούμενη κατάσταση, οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις των επαναστάσεων ήταν φιλόδοξες και έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στις κοινωνικοοικονομικές και εθνικές διεργασίες του 19ου αιώνα.

Είκοσι σχεδόν χρόνια μετά τη λήξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και της αναγνώρισης του Ελληνικού Βασιλείου, ξέσπασε στην Ευρώπη ένα κύμα πολιτικών ταραχών αρχής γενομένης από την Γαλλία, η λεγόμενη Φεβρουαριανή Επανάσταση, ή Γαλλική Επανάσταση του 1848. Εκεί ο Βασιλεύς Λουδοβίκος - Φίλιππος έχοντας εγκαταλείψει την αρχική φιλελεύθερη πολιτική του, προκαλώντας μεγάλη δυσαρέσκεια, αστοί και εργάτες συμμάχησαν εναντίον του κατορθώνοντας να τον ανατρέψουν. Τελικά η αποτυχημένη αυτή εξέγερση έφερε στο προσκήνιο ένα νέο ηγέτη, τον Λουδοβίκο Ναπολέοντα Βοναπάρτη, (ανεψιό του Μ. Ναπολέοντα) ο οποίος και αυτοανακηρύχθηκε Αυτοκράτορας, με το όνομα Ναπολέων Γ΄.

Η Φεβρουαριανή Επανάσταση πυροδότησε στη συνέχεια σειρά εξεγέρσεων στην Αυστρία και Ουγγαρία, στις χώρες της Γερμανίας, το Λουξεμβούργο, τη Δανία, την Πολωνία, τηΜολδοβλαχία και την Ιταλία, ουσιαστικά σ΄ όλη την κεντρική Ευρώπη, καθώς επίσης και στη Βραζιλία. Στην Αυστροουγγαρία όπου ζούσαν πολλές διαφορετικές εθνικές και γλωσσικές ομάδες, όπως Γερμανοί, Μαγυάροι, Τσέχοι, Πολωνοί, Σλοβάκοι, Σέρβοι ακόμα και Ιταλοί, οι εξεγέρσεις που σημειώθηκαν ήταν οξύτερες. Στη Βιέννη ο Αυτοκράτορας αναγκάσθηκε να εκχωρήσει σύνταγμα όταν η ενότητα της αυτοκρατορίας κινδύνεψε από τις επιμέρους εξεγέρσεις στην Ουγγαρία και Βοημία. Η "θεομηνία" των εξεγέρσεων αυτών, όπως τη χαρακτήρισε ο μέχρι τότε πανίσχυρος καγκελάριος Μέττερνιχ, σήμανε και το πολιτικό τέλος του.

Ακολούθως, ο άνεμος των εξεγέρσεων αυτών πέρασε στις χώρες της Γερμανίας και της Βόρειας Ιταλίας, ακόμα και της Σικελίας όπου οι λαοί ζητούσαν πλέον φιλελεύθερα συντάγματα. Τελικά οι κάποιες αρχικές επιτυχίες των επαναστατών αποδείχτηκαν τελείως πρόσκαιρες. Η γενική καταστολή όλων των εξεγέρσεων που σημειώθηκαν, έδωσε αργότερα, μετά μια δεκαετία, τη σκυτάλη στα εθνικά κινήματα που αναδείχθηκαν εξ αυτών, ανδρώθηκαν με ιμπεριαλιστικές τάσεις και στη συνέχεια συγκρούσθηκαν μεταξύ τους. Βέβαια στις εξεγέρσεις αυτές πολλές χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους ενώ πολλοί αναγκάσθηκαν να εξοριστούν.