Εργασίες μαθητών στο μάθημα της Ιστορίας-Αρχαία Σπάρτη

Δραστηριότητα: Αρχαία Σπάρτη. Είστε για μια βδομάδα ήδη στον κοινό χώρο εκπαίδευσης μαζί με τους συνομηλίκους σας μακριά από την οικογένειά σας. Να καταγράψετε σε μια σελίδα ημερολογίου τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας. 

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Η ημέρα μου ξεκίνησε στις 5:00 το πρωί.Με δυσκολία κατάφερα να φτάσω λόγο των κακών καιρικών συνθηκών στο σχολείο.Εκεί διδάχτηκα γραφή,ανάγνωση,μουσική και χορό.Η ημέρα μου συνεχίστηκε πηγαίνοντας στο γυμναστήριο.Εκεί μαζί με άλλα κορίτσια εξασκήθηκα σε διάφορα αθλήματα.Η μέρα μου τελειώνει τρώγοντας ένα ζεστό πιάτο μέλανα ζωμό και με όνειρα στο να γίνω όταν μεγαλώσω μια δυναμική γυναίκα στην ψυχή.Μία άξια μάνα πολεμιστών που θα αξιωθώ και εγώ να πω στους γιους μου "Η ταν ή επί τας". Είμαι η Κυνίσκα, είμαι υπερήφανη που είμαι Σπαρτιάτισσα και αγαπώ την πατρίδα μου.

Χρύσα Ψαλλίδα Α3

Και μια άλλη εκδοχή με αρκετό χιούμορ- όπως θα διαπιστώσετε- παρακάτω από μαθήτρια της Α΄τάξης

Έχει περάσει μια βδομάδα στο ‘’στρατόπεδο’’. Πρέπει να πω ότι μου φαίνεται… ασυνήθιστο. Παρόλο που το ήξερα από πάντα. Το βράδυ θα είχα αϋπνίες, αν δεν ήμουν τόσο κουρασμένη. Μου λείπει το σπίτι. Και έχω τώρα και δυο καινούρια, δίδυμα αδερφάκια. Κορίτσια. Μωρά είναι ακόμα. Είδατε πώς γράφω, ε; Πρέπει να το κρύψω κάπου αυτό το ‘’ημερολόγιο’’. Δε μ` αρέσει να λακωνίζω. Είμαι πολυλογού. Τι να κάνουμε… Αυτά είναι απαραίτητα, αν θέλω να είμαι αντάξια της πόλης και της οικογένειάς μου.

Απ` την πρώτη κιόλας μέρα, όρισαν οι άντρες μια αρχηγό για την αγέλη μου. Η αρχηγός πρέπει να είναι θαρραλέα, καλή μαθήτρια και καλή αθλήτρια. Προπάντων αυτό. Τη λένε Ανδρομάχη. Εγώ… είμαι ένα συνηθισμένο κορίτσι. Εντάξει, φοβητσιάρα δεν είμαι, κι αμέσως έμαθα να γράφω και να διαβάζω. Μ` αρέσει πάρα πολύ. Με τα αθλήματα όμως έχω λίγο θέμα. Δε μπορώ να σημαδέψω, δεν πετάω καλά ούτε το δίσκο ούτε το ακόντιο, δεν έχω δύναμη. Στο τρέξιμο τα πάω λίγο καλύτερα. Την Ανδρομάχη δε τη χωνεύω. Είναι κακιά. Αυστηρή. Και τρέχει πολύ γρήγορα. Στην ομάδα, πρέπει όλες να κάνουμε ότι κάνει, να την ακούμε κι αυτή έχει το δικαίωμα να μας δέρνει και να μας τιμωρεί. Κοιμόμαστε το βράδυ μέσα σε σκηνές κοντά στο ποτάμι, πάνω σε καλάμια. Αν καμιά στρώσει λίγο χόρτο πάνω στα καλάμια της πρέπει να το πετάξει αμέσως, αλλιώς... χαστούκι. Έχω ακούσει όμως πως τ` αγόρια γι`αυτό το λόγο θα τα μαύριζαν στο ξύλο. Άλλη φορά θα μ`έπιανε το παράπονο, που δε μας υπολογίζουν σαν κι αυτούς, τώρα όχι. Μόνο που κοντά στο ποτάμι έχει υγρασία και κρύο, χειμώνα καλοκαίρι. Υποφέρω με κρυολογήματα συνεχώς, και παγώνω κάτω από αυτό το λεπτό ύφασμα που μας έδωσαν να σκεπαζόμαστε, μόνο για τώρα το χειμώνα. Και το πρωί μας ξυπνάνε απότομα, πριν καν χαράξει, μας δίνουν ένα κομμάτι ψωμί μόνο κι ύστερα μας μαθαίνουν λίγα γράμματα και κάνουμε πολλή γυμναστική. Όλη η μέρα έτσι άγρια με ξύλο με τη βέργα, ξύλο με το λουρί, κατσάδες για να δουν το θάρρος μας, κατσάδες για να λακωνίζουμε, και πιο πολύ ξύλο μόλις κλάψεις. Ξανατρώμε μόνο το βράδυ, ότι θέλουμε τότε, κι ούτε προλαβαίνουμε να γνωριστούμε μεταξύ μας. Κι η Ανδρομάχη συνεχώς να μας δέρνει με τη βέργα... Με περιμένει μια ζωή γεμάτη βάσανα.

  Αυτά... Τώρα είναι πολύ αργά. Θ`ανοίξω μια τρύπα, θα θάψω αυτή την περγαμηνή και θα κοιμηθώ. Θα’ναι μια άλλη μεγάλη μέρα αύριο.